یوهان ولفگانگ فون گوته

یوهان ولفگانگ فون گوته
نام اصلی	یوهان ولفگانگ گوته
زادروز	۲۸ اوت ۱۷۴۹ فرانکفورت، آلمان
مرگ	۲۲ مارس ۱۸۳۲ میلادی (۸۲ سال) وایمار، آلمان (عفونت ریوی)
ملیت	آلمانی،
جایگاه خاکسپاری	وایمار
پیشه	شاعر، ادیب، نویسنده، نقاش، محقق، انسان‌شناس، فیلسوف وسیاست‌مدار
سبک نوشتاری	رمانتیسیسم
همسر(ها)	کریستین یوهانا سوفی وولپیوس (۱۸۱۶–۱۸۰۶)
فرزندان	اوتیلی Ottilie
صفحه در دادگان فیلم‌ها
امضا

یوهان ولفگانگ فون گوته (به آلمانی: Johann Wolfgang von Goethe) (زادهٔ ۲۸ اوت ۱۷۴۹ در فرانکفورت – درگذشتهٔ ۲۲ مارس ۱۸۳۲ در وایمار) شاعر، ادیب، نویسنده، نقاش، محقق، انسان‌شناس، فیلسوف و سیاست‌مدار آلمانی بود. او یکی از کلیدهای اصلی ادبیات آلمانی و جنبش وایمار کلاسیک و همچنین رمانتیسیسم به شمار می‌رود. وی یکی از مردان بزرگ فرهنگی قرون ۱۸ و ۱۹ اروپا و یکی از افراد برجستهٔ ادبیات جهان محسوب می‌شود. گوته آلمانی، شکسپیر انگلیسی، هومر یونانی، و دانته ایتالیایی را چهار رکن ادبیات اروپا می‌دانند.

آلفرد روزنبرگ (ایده‌پرداز اولیه نازیسم) نظرات خود را مرهون و برگرفته از آموزه‌های گوته می‌داند و او را «جوهر روح خود» نامیده است.^[۱]

خانه یوهان ولفگانگ فون گوته در مجموعه سنت‌گرایی وایمار قرار دارد.

زندگی

پدر گوته، یوهان کاسپار گوته (۱۷۱۰-۱۷۸۲) همراه با خانواده‌اش در یک خانهٔ بزرگ در فرانکفورت زندگی می‌کرد، که آن زمان قسمتی از امپراتوری مقدس روم بود. مادر گوته نیز «کاترینا الیزابت گوته» (تِکستور سابق) از خانواده‌های سرشناس فرانکفورتی بود.

یوهان ولفگانگ در کنار پدر و معلم خصوصی‌اش بسیاری از معلومات را، از جمله زبان‌های لاتین، یونانی، فرانسوی، انگلیسی و عبری فرا گرفت.

او بین سال‌های ۱۷۶۵-۱۷۶۸ در لایپزیگ به تحصیل حقوق پرداخت و در آنجا به اشعار کریستین فورشتگوت گلرت علاقه پیدا کرد. پس از سال ۱۷۶۸، گوته به زادگاهش بازگشت و مدتی نیز در دارمشتات بود.

گوته پس از این که تعدادی از آثار بزرگش را به پایان رساند، سال ۱۷۷۵ به وایمار رفت و در آن‌جا بین سال‌های ۱۷۷۶-۱۷۸۶ (حدود ۱۰ سال) وزیر حکومت شد. سپس او تا سال ۱۷۸۸ به ایتالیا رفت و در آنجا به تحصیل هنر و مجسمه‌سازی باستانی پرداخت. او خود را با کارهای میکل آنژ و رافائل مشغول کرد.

سال ۱۷۸۸، گوته به وایمار بازگشت و تقریباً باقی عمرش را در آن‌جا گذرانید، هرچند که زندگی او در آن‌جا با جنگ‌های ناپلئونی روبه‌رو شد. گوته در وایمار به تحصیل زبان‌های فارسی و عربی و همچنین قرآن پرداخت و شیفتهٔ اشعار حافظ شد.

پس از مرگ همسر گوته «کریستیان» در سال ۱۸۱۶، خود او نیز پس از شش سال بر اثر عفونت ریوی در شهر وایمار درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد. گفته می‌شود آخرین گفتهٔ شاعر پیش از مرگش، نور بیشتر (آلمانی: Mehr Licht) بود.

آثار

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به یوهان ولفگانگ فون گوته در ویکی‌گفتاورد موجود است.

مهم‌ترین آثار گوته عبارت هستند از:

• اگمونت - (۱۷۸۸)
• نغمه‌های رومی - (۱۷۹۰)
• فاوست - (۱۸۳۲ / ۱۸۰۸)
• سفرنامه ایتالیا - (۱۸۱۷)
• دیوان غربی-شرقی - (۱۸۱۹) (تقدیم به حافظ شیرازی)
• رنج‌های ورتر جوان -
• ایفی ژنی -

از آثار او در زمینه علوم طبیعی: تئوری رنگ‌ها - (۱۸۱۰)و تغییر حال گیاهان

منابع

پیوند به بیرون

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ یوهان ولفگانگ فون گوته موجود است.

• آثار گوته در پروِژه گوتنبرگ